o usposobieniu

См. также в других словарях:

• natura — ż IV, CMs. naturaurze; lm D. naturaur 1. blm «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; przyroda» Dzika, górska,… …   Słownik języka polskiego

• natura — 1. Coś jest, coś staje się czyjąś drugą naturą «ktoś przyzwyczaił się, przyzwyczaja się do jakiegoś postępowania, do odruchowego zachowywania się w jakiś sposób»: Nie najeżaj się, kiedy coś idzie nie po twojej myśli, nie pozwól, by rozdrażnienie… …   Słownik frazeologiczny

• piętno — Odcisnąć, wycisnąć piętno «oddziałać na coś, mieć istotny wpływ na coś»: Ta osobista tragedia odcisnęła swe piętno na jego usposobieniu. T. Kwiatkowski, Panopticum. Ruch reformacyjny o wiele silniej odcisnął piętno na rozwoju polskiej myśli… …   Słownik frazeologiczny

• serce — 1. Brać, wziąć (sobie) coś do serca «przejmować się, przejąć się czymś, silnie odczuwać, odczuć coś»: Jak będziesz tak wszystko brał sobie do serca, to wykorkujesz raz, dwa, ani się obejrzysz (...). J. Krzysztoń, Obłęd. 2. Całym sercem, z całego… …   Słownik frazeologiczny

• woda — 1. Cicha woda «o kimś, kto na pozór jest spokojny, zrównoważony, a potrafi zaskoczyć swoim zachowaniem»: – No, no, nie spodziewałem się – Zdzisio spojrzał na mnie z szacunkiem. – Ale cicha woda ten Jasio... Ja tu się zalewam potem nad lodowatą… …   Słownik frazeologiczny

• buńczuczny — buńczucznyni, buńczucznyniejszy 1. «mający zawadiackie usposobienie, pełen werwy, czupurności; świadczący o takim usposobieniu» Buńczuczny chłopiec. Buńczuczna mina. Buńczuczny wąs. Buńczuczna wypowiedź. 2. hist. «mający prawo używania buńczuka… …   Słownik języka polskiego

• choleryczka — ż III, CMs. choleryczkaczce; lm D. choleryczkaczek «kobieta o usposobieniu cholerycznym; złośnica» …   Słownik języka polskiego

• choleryk — m III, DB. a, N. cholerykkiem; lm M. cholerykycy, DB. ów «człowiek porywczy, gwałtowny, o usposobieniu impulsywnym, wybuchowym, o szybkich i silnych reakcjach uczuciowych (typ temperamentu według klasyfikacji Hipokratesa); impetyk, raptus» ‹z łac …   Słownik języka polskiego

• dobry — dobrybrzy, lepszy 1. «życzliwy, skłonny do pomagania; łagodny, serdeczny, przyjazny» Dobre serce. Dobry uśmiech. Dobrzy ludzie. ∆ Bądź tak dobry «zwrot grzecznościowy poprzedzający prośbę o coś» ◊ Dać, powiedzieć komuś dobre słowo «przemówić do… …   Słownik języka polskiego

• drewniany — drewnianyni «zrobiony z drewna» Drewniany stół, most, płot. Drewniana łyżka. Drewniane domki. Buty na drewnianych podeszwach. ∆ Budownictwo drewniane «dział budownictwa obejmujący budynki i konstrukcje z drewna, wyróżniający się odrębną… …   Słownik języka polskiego

• duch — m III, DB. a 1. blm «energia psychiczna, właściwości psychiczne człowieka; umysł, świadomość, myślenie, dusza» Siła, hart, moc ducha. Spokój ducha. Muzyka, poezja to pokarm dla ducha. ◊ W szczerości, w skrytości, w pokorze, w prostocie lub w… …   Słownik języka polskiego